سراسر این وطن، «کهن‌دژ» ماست
«گیرم که می‌کشید
گیرم که می‌بُرید
گیرم که می‌زنید
با رویش ناگزیر جوانه‌ها چه می‌کنید؟»
باور فاشیستی «محمداشرف غنی احمدزی» (به اصطلاح، فرمانده کل نیروهای مسلح کشور) و مغزهای پوسیده «شورای امنیت ملی» مانند «حنیف اتمر» و مدیریت جنگی زمین‌گیر شده در وزارت‌خانه‌های داخله و دفاع ملی «اوغان‌ستان» که با بی‌شرمی تمام، جان‌بازی نیروهای ارتش، پلیس و امنیت ملی و مردم را «نسل‌کشی طالب» می‌نامد، «طالب‌پروری» آشکار خود را در طول این سال‌ها چه گونه توجیه می‌کند؟
«باند قبیله‌گرا و طالب‌پرورِ ارگ» خیال خام بافته است که می‌اندیشد با «عبدالرحمانیزه کردن» فضای اجتماعی و سیاسی افغانستان می‌تواند همه مردم را از سرزمین اجدادی‌شان، آواره و به گوشه و کنار دنیا پراکنده سازد و با خیالی آسوده بر کشور حکم براند.
اگر این جنگ تمام‌عیار سیاسی، نظامی و فرهنگی، سال‌ها ادامه یابد، باز هم زنان و مردانی هستند که با قلم و قدم و جان خود نگذارند خواب شیرین شما بدسیرتان تعبیر شود.
ما به صداقت جوانان خود در نیروهای ارتش، پلیس و امنیت ملی باور داریم، ولی به مسئولان بدنام حکومت نام‌نهاد «وحدت ملی»؛ نه.
هر قدر «ما» را در «کابل»، «بدخشان»، «کُنَر»، «جلریز»، «ارزگان»، «فاریاب» و «کهن‌دژ» (قندوز) و این سو و آن سوی این سرزمین به خاک و خون بکشید؛ ما بیدارتر می‌شویم.
حکومت «اوغانی» بر «گورستان» هم پیش‌کش خودتان.